Od kiedy sięgam pamięcią, lubiłam zajmować się pracami plastycznymi. Fascynowały mnie faktury, kolory oraz możliwość tchnienia nowego życia w przedmioty, które pierwszą młodość miały już dawno za sobą. W dzieciństwie z wypiekami na twarzy godzinami oglądałam widowiskowe kolczyki jablonexu mojej mamy, przechadzałam się po pokoju w długich, bursztynowych koralach mojej babci, a znalezione na plaży muszelki przerabiałam na niezliczoną ilość naszyjników. Na studiach zamęczałam przyjaciół prezentami w postaci maleńkich figurek lepionych z modeliny (każda z nich miała imię i maleńkie oczka, a nawet mogłabym przysiąc, że inny wyraz twarzy ;)). Każdy dalszy i bliższy znajomy mógł również liczyć na moją pomoc w kwestii naprawienia zerwanego łańcuszka, sklejenia złamanego klipsa, czy też wymienienia karabińczyka w naszyjniku. Nie były to czasy internetu, w którym obecnie można dostać niemal wszystko, co jest potrzebne do wykonywania biżuterii, więc i satysfakcja z każdego zdobytego kawałka drucika, kamienia czy też kolorowego rzemyka była ogromna. Po dziś dzień w mojej pracowni ważne miejsce zajmują stomatologiczne narzędzia mojej mamy, które wówczas były niezastąpioną i jedyną pomocą przy wielu precyzyjnych pracach. 
Z wykształcenia jestem informatykiem. Niemal dwadzieścia lat życia zawodowego spędziłam, pisząc niezliczone linie kodu, projektując aplikacje, a potem przez wiele lat prowadząc projekty informatyczne. Projektowanie aplikacji było twórcze i fascynujące, prowadzenie projektów będące naturalną ścieżką awansu już niestety trochę mniej. Ścisłe ramy projektowe, praca zespołowa, goniące terminy, brak przestrzeni na eksperymenty oraz niemal wszechobecny stres powodowały, że coraz bardziej tęskniłam do pracy kreatywnej.
I tak we wrześniu 2017 kropla, która długo drążyła skałę, dokonała dzieła. Z dnia na dzień ku zdziwieniu rodziny i znajomych zostawiłam lukratywną posadę w korporacji i postanowiłam zająć się wyłącznie tym, co kocham. A wszystko po to, żeby móc samodzielnie kształtować swój dzień, podejmować świadome decyzje o własnej ścieżce rozwoju, prowadzić życie w nurcie slow-life i nareszcie nigdzie się nie spieszyć :).
Obecnie biżuterią i kamieniami żyje cały mój dom. Wieczorami, kiedy wszyscy śpią, a ja mam największy przypływ weny twórczej, w pracy towarzyszy mi Lucyna, moja niezastąpiona kotka, która nie tylko jest kontrolerem jakości, ale również strzeże ładu i porządku w pracowni po skończonej pracy. Każdy nieodłożony na miejsce rzemyk, kamień czy kawałek drucika rano zostanie najpewniej znaleziony w kartonie pod schodami, do którego Lusia znosi wszystko, czego przed snem nie odłożyłam na miejsce :). Każdy właściciel kota wie, że te kochają wszelkiego rodzaju kartony (nawet te najmniejsze), Lucyna zatem zawsze dzielnie mi towarzyszy przy procesie pakowania przesyłek. 
zrozumienia zawiłości prawno-rozliczeniowo-księgowych, w których sama niechybnie bym utonęła :). Na samym końcu, co nie znaczy, że jest najmniej ważna, pomaga mi młodsza siostra, która pełni rolę inspiratora, wyszukiwacza trendów, ogarniacza mediów społecznościowych, jak i modelki, co cenię sobie najbardziej. Pomaga mi również zrozumieć młode pokolenie oraz dopasować asortyment do szerszego grona odbiorców :).
